شناسایی اتوماتیک ستاره به روش مثلثی و افزایش سرعت جستجوی آن

یک روش متداول در جستجوگرهای ستاره ای برای شناسایی ستاره ها همتاسازی زوایای بین ستاره های موجود در میدان دید با زوایای ذخیره شده در کاتالوگ است. اگر یک زاویه با یک جفت ستاره همتا شود، وضعیت جستجوگر ستاره را می توان تعیین کرد. با وجود این، اندازه گیری زوایا با خطا همراه است، بنابراین پاسخ صحیح در یک بازه قرار می گیرد و نتیجه آن بعد از مقایسه زوایای اندازه گیری شده با کاتالوگ این است که بیشتر از یک جفت ستاره صحیح پیدا می شود. یک روش برای همگراکردن سریع پاسخ، روش اشتراک گیری است، که بسیار زمان بر است و رسیدن به پاسخ صحیح را تضمین نمی کند. روش دیگری که اینجا معرفی شده، روش مثلثی است. در این روش، مثلث های مسطح به وجود آمده از ترکیب های سه ستاره ای با مثلث های موجود در کاتالوگ ستاره ها از نظر مساحت و ممان قطبی مقایسه شده و همتا های مناسب پیدا شده اند. بنابراین استفاده از این دو خاصیت باعث همگرایی سریع تر پاسخ شده و مانند روش زاویه از اشتراک گیری بهره گرفته شده است. روش جدیدی که در اینجا ارائه شده، استفاده همزمان از دو روش زاویه و مثلث است. ابتدا با استفاده از روش زاویه، تعدادی از ستاره های موجود در کاتالوگ را برای ستاره های مورد نظر در میدان دید کاندیدا می کنیم، سپس با استفاده از روش مثلث ستاره های صحیح را انتخاب می کنیم. این ترکیب باعث افزایش سرعت الگوریتم جستجو نسبت به روش مثلثی می شود زیرا حجم محاسبات را بسیار کاهش داده و دقت آن نیز به مراتب نسبت به روش زاویه بالاتر است. این روش در مقابل ستاره های اشتباه در میدان دید نیز مقاومت بیشتری نسبت به هرکدام از روش ها دارد. دستورالعمل های اخیر، به طور مشخص برای دوربین های ستاره ای نسل دوم توسعه داده شده اند، در واقع این دستورالعمل ها گسترشی است از دستورالعمل هایی که در اوایل دهه 80 میلادی توسط جانکینز، تورنر و وایت، که در این زمینه ارائه شده است.